مرکز تحقیقات بیماریهای قلب و عروق

ارتباط بین بیماری عروق کرونر و عفونت هلیکوباکتر پیلوری

امروزه دسته وسیعی از ناهنجاری های قلبی عروقی از جمله بیماری ایسکمی قلب، انفارکتوس میوکارد، آترواسکلروز و بیماری عروق کرونر، عامل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان است.

 بیماری عروق کرونر یا بیماری ایسکمیک قلب و یا بیماری آترواسکلروتیک قلب با باریک شدن شریان های کرونری که اکسیژن و مواد مغذی قلب را تامین می کند، همراه می باشد. معمولاً بیماری عروق کرونر نتیجه نهایی پس از چندین دهه آترواسکلروز و تجمع پلاک آترواسکلروتیک است که جریان خون را به قلب محدود می کند. این نتیجه منجر به تظاهرات بالینی متغیری از آنژین پایدار، آنژین ناپایدار و انفارکتوس میوکارد تا حتی مرگ ناگهانی قلبی می‌شود. از آنجایی که روند آترواسکلروتیک تدریجی است و در طول چند دهه زندگی به آهستگی رخ می دهد، اکثر بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر هیچ علامتی را تا پیشرفته ترین مرحله بیماری نشان نمی دهند.

چندین عامل خطر سنتی و جدید دیگر، مانند عوامل عفونی و غیر عفونی، با بیماری قلبی مرتبط هستند. مطالعه ای گزارش کرده است که بیماری قلبی عروقی ممکن است با میکروارگانیسم های خاصی مانند کلامیدیا پنومونی، سیتومگالوویروس یا هلیکوباکتر پیلوری مرتبط باشد. پژوهشگران نشان داده‌اند که پاتوژن‌ها ممکن است مستقیماً به دیواره عروق حمله کنند و منجر به التهاب عروقی موضعی شوند. علاوه بر این، نه تنها التهاب موضعی، بلکه همچنین التهاب سیستمیک توسط چنین پاتوژن هایی ممکن است به طور غیرمستقیم باعث اختلال عملکرد اندوتلیال و دیس لیپیدمی شود که منجر به بیماری قلبی عروقی می شود.

تاکنون هلیکوباکتر پیلوری یک پاتوژن گرم منفی، میکروآئروفیل و مارپیچی شکل است که در لایه اپیتلیوم معده تکثیر می شود و می تواند به طور مستقیم (دهانی-دهانی) یا غیرمستقیم (مدفوعی-دهانی) به دیگری منتقل شود و تقریباً 4.4 میلیارد نفر در سراسر جهان مبتلا به عفونت هلیکوباکتر پیلوری بودند.

 از این میان، هلیکوباکتر پیلوری اخیراً به عنوان یک عامل اتیولوژیک مهم برای بیماری قلبی معرفی شده است. یافته های سرواپیدمیولوژیک متعددی آنتی بادی هلیکوباکتر پیلوری را در خون یک بیمار با عوارض قلبی عروقی مشاهده کرد. باکتری ها در سلول های اپیتلیال اندام های معده زنده می مانند و باعث عوارض گوارشی می شوند. پاتوژنز و پیش آگهی بیش از حد التهابی باعث تحریک یک پاسخ ایمنی می شود که بیشتر باعث اختلالات قابل توجهی در عوامل مختلف مانند سیتوکین ها، فیبرینوژن، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا، پروتئین واکنشگر C ، پروتئین شوک حرارتی و تعداد گلبول های سفید می شود و باعث ایجاد تعدادی از مشکلات مانند تصلب شرایین و پروتکلروزیس می شود که در نهایت منجر به بیماری های قلبی می شود. هلیکوباکتر پیلوری مواد مغذی سمی آزاد می کند، عمدتا سیتوتوکسینها در تشکیل کلسترول در شریان ها، القای اختلالات خودایمنی و آزادسازی نقش دارد اگرچه  از طریق مکانیسم های متعددی عفونت هلیکوباکتر پیلوری با بیماری قلبی مرتبط است، اما  تا کنون نقش دقیق باکتری ها هنوز مشخص نیست.