مرکز تحقیقات بیماریهای قلب و عروق

آنژیوگرافی عروق کرونر دقیق ترین راه تشخیص وجود تنگی و یا انسداد عروق کرونر می باشد که جهت تشخیص بیماری های عروق قلب به کار می رود. در این روش از طریق ابزار خاصی که کاتتر نام دارد ماده حاجب مخصوصی که حاوی ید می باشد به داخل عروق کرونر تزریق شده و فیلم برداری در نماهای مختلف انجام می شود تا وجود تنگی عروق کرونر مشخص شود.

محل ورود این کاتترها به عروق شریانی از ابتدای ابداع این روش متفاوت بوده است. در طی چند دهه گذشته متداول ترین روش از طریق شریان فمورال و از طریق کشاله ران بوده است . در طی چند سال اخیر در اروپا روش جدیدی جهت آنژیوگرافی از طریق شریان رادیال ابداع شده است که در آن به جای ورود کاتترها از ناحیه کشاله ران از طریق شریانی در مچ دست وارد سیستم شریانی شده و آنژیو گرافی انجام می شود. هرکدام از این دو روش دارای محاسن و معایبی می باشند :

- در آنژیوگرافی از راه فمورال احتمال کبودی و تجمع خون در زیر پوست در مقایسه با دست ( رادیال ) بیشتر است.

- در روش فمورال احتمال خونریزی بیشتر از رادیال است.

- در روش رادیال طول زمان آنژیوگرافی و میزان اشعه دریافتی پزشک و بیمار بیشتر از فمورال است.

- در روش رادیال میزان ماده حاجب مصرفی بیشتر از فمورال است.

- در مواردی که انسداد عروق ناحیه لگنی و یا آئورت وجود دارد می بایست از طریق رادیال آنژیوگرافی انجام شود.

- در موارد آسیب های دست مانند شکستگی های آرنج و یا انسداد عروق ناحیه شانه بهتر است آنژیوگرافی از طریق فمورال انجام شود.

- در آنژیوگرافی رادیال نیازی به استفاده از کیسه شن و استراحت مطلق طولانی در تخت و بستر نمی باشد و عصر روز آنژیوگرافی می توان بیمار را ترخیص نمود.

- انجام برخی از اقدامات تشخیصی و درمانی مانند آنژیوپلاستی های پیچیده در روش رادیال سخت و گاها غیر ممکن است و در روش فمورال راحت تر قابل انجام است.

در مجموع هر دو روش مزایا و معایب خاص خود را دارند که می بایست برای هر بیمار بصورت جداگانه تصمیم گیری شود. در صورت انجام این روش ها توسط پزشک مجرب عوارض و معایب هر دو روش تا حد زیادی کاهش خواهد یافت.